Przewozy pasażerskie realizowane są z wykorzystaniem zasadniczo dwóch rodzajów pojazdów: klasycznych pociągów złożonych z lokomotywy i ciągniętych przez nią wagonów pasażerskich lub zespołów trakcyjnych (ewentualnie pociągów zespołowych). Zarówno nowe jak i modernizowane pojazdy szynowe w trakcie procesu dopuszczenia do eksploatacji muszą zostać poddane m.in. badaniom układu hamulcowego. Celem takich badań jest sprawdzenie poprawności działania tego układu oraz wyznaczenie rzeczywistej skuteczności hamulca. Metoda wyznaczenia skuteczności hamulca wagonu pasażerskiego różni się od analogicznej metody dla zespołu trakcyjnego, mimo iż ostatecznie skuteczność hamulca obu rodzajów pojazdów przedstawiana jest w postaci dwóch parametrów: wyrażanej w tonach wartości masy hamującej B i procentu masy hamującej λ, czyli stosunku masy hamującej do masy pojazdu, wyrażonego w procentach. Wyznaczone w rezultacie badań wartości B i λ opisujące skuteczność hamulca służą w trakcie eksploatacji pojazdów ocenie skuteczności hamulca pociągu, a właściwe zrozumienie ich istoty i prawidłowy sposób posługiwania się nimi mają decydujące znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu kolejowego. Niestety zaobserwowano, że poszczególni przewoźnicy na różny sposób interpretują te wartości i w różny sposób opisują je na pojazdach, które ostatecznie eksploatowane są na tej samej infrastrukturW artykule przedstawiono opracowaną w Pracowni Hamulców Instytutu Kolejnictwa propozycję nowego, oryginalnego, ujednoliconego i przejrzystego sposobu opisywania skuteczności hamulca na elektrycznych zespołach trakcyjnych oraz jej interpretacji i stosowania w praktyce kolejowej.